Dziś napisze coś o lisach w kulturze japońskiej:)
No dzisiaj to trochę do poczytania jest XD
Już na samym początku tłumaczenia znaczenia lisów w japońskiej kulturze ocieramy
się o sferę boską. Tam lisy są sługami bóstwa zwanego Inari. Świadczy o tym mit
opowiadający o pewnej rodzinie białych lisów. Dokładniej była to para starych
lisów z piątką swoich dzieci z którymi się nigdy nie rozstawała. Zamieszkiwali
oni górę Funaoka (okolice Kioto). Pewnego dnia znużeni swym długim zwykłym
życiem i czując potrzebę (nazwijmy to) głębszego spełnienia udali się do bóstwa
Inari. Oddali mu pokłon, a następnie głos zabrał stary list- ojciec rodziny. W
imieniu swoich bliskich zapewnił Inari o ich mądrości i chęci wykorzystania jej
ku czynieniu dobra. Niestety, jako zwykłe lisy nie mogły przyczynić się do
pełnienia pokoju i pomyślności na świecie. Poprosił zatem bóstwo, aby przyjęło
ich na służbę do siebie. To zaś poruszone piękną mową zwierzęcia przychyliwszy
się do jego prośby zgodziło się przyjąć na swoją służbę cała lisią rodzinę, a
później zastępy innych lisów. To dla tego przed chramami (japońskimi
świątyniami) poświęconym Inari widać posążki lisów, a nawet znajdujące się w
zagrodach żywe osobniki. Lisy zaś stały się symbolem sługów bóstwa i jego
wysłanników. Aczkolwiek (jak się przekonacie dalej) nie wszystkie lisy miały
uczciwe zamiary wobec ludzi.
Na chwile odejdźmy od tematu lisów i zadajmy sobie pytanie kim jest owo bóstwo,
któremu one służą. Jako, że ryż od wieków pełnił ważną rolę w kulturze (a także
historii) Japonii, a żeby zaznaczyć jego ogromne znaczenie oddawano (i nadal się
to robi) cześć bóstwu, które go zsyła, czyli Inari. Termin ten jest bardziej
określeniem, niż imieniem a znaczy: „ Obradzające ryżem”. Ponadto jeśli chcemy
podkreślić jego związek z lisami to warto wspomnieć, że jedno z jego imion-
Miketsu pisane było hieraglifami w taki sposób, że oznaczało „trzy lisy”.
Napisałam jedno z imion, a to dla tego iż bóstwo posiada ich wiele i trudno
odpowiedzieć na pytanie które jest właściwe (co świątynia możemy się spotkać z
innym imieniem, ale chodzić będzie ciągle o tę sama osobę). Prócz niejasności co
do imienia istnieją też wątpliwości co do płci Inari, choć wiele tekstów
wskazuje na fakt iż jest to bogini. Na temat osoby tego bóstwa można by się
rozwodzić jeszcze trochę, ale wróćmy do tematu, czyli lisów....
Jakie dokładnie były owe lisy z japońskich legend? Co jeszcze oprócz służeniu
bóstwu ryżu sprawiło na to, że zasłużyły na swoje miejsce w kulturze? Jeśli
chcemy uzyskać odpowiedź na pytanie o charakter tych stworzeń to przyjdzie nam
przekonać się, że co opowieść spotykamy się z inną postawą lisiego bohatera
opowieści. Jedne były: dobre, przychylne ludziom i pomagające im; inne były: złe
i mściwe; a jeszcze inne- po prostu psotne. Należy też pamiętać, że lisy o
których mówimy były innym typem stworzeń, niż te zwykłe tzn. dzielono je na dwie
grupy: zwykłe zwierzęta leśne i te magiczne.
Najsłynniejsza ich cechą była jednak figlarność. Najczęstszymi opowieściami są
chyba te mówiące o tym jak lisy przybierały ludzką postać i pod jej osłona
wodziły ludzi na manowce, lub upokarzały ich a także oszukiwały. Zanim
przystąpię do krótkiej opowieści ilustrującej tę cechę zapoznam was z wspomnianą
przeze mnie przemianą! Otóż lisy bardzo często przybierały ludzkie postacie-
najczęściej pięknych, młodych dziewcząt. Były na to trzy sposoby:
-dzięki sile woli- po prostu w myślach tworzyły postać jaką chciały przybrać i stawały się nią.
-poprzez liście trzciny- lisy nakładały sobie na głowę parę liści trzciny i dzięki temu przybierały ludzką postać.
-poprzez balansowanie czaszką- podobnie jak w powyższym sposobie, lisy nakładały na głowę czaszkę i jeśli nie spadła to dokonywała się przemiana w człowieka. Jeśli spadła przemiana się nie udawała.
-dzięki sile woli- po prostu w myślach tworzyły postać jaką chciały przybrać i stawały się nią.
-poprzez liście trzciny- lisy nakładały sobie na głowę parę liści trzciny i dzięki temu przybierały ludzką postać.
-poprzez balansowanie czaszką- podobnie jak w powyższym sposobie, lisy nakładały na głowę czaszkę i jeśli nie spadła to dokonywała się przemiana w człowieka. Jeśli spadła przemiana się nie udawała.
Przemiana bez względu na to jakim sposobem się odbywała, mogła być przerwana
poprzez interwencję człowieka. Dla tego z czasem lisy by dokonać owego rytuału
wybierały coraz mniej dostępniejsze ludziom miejsca.
Jedna z legend opowiada historię młodego drwala Toku, które po zakładzie z
kolegami udał się w miejsce siedliska magicznych lisów- uroczysko Maki.
Postanowił bowiem udowodnić, że nic złego mu ze strony tych stworzeń nie grozi-
nawet jeśli uszyją magii. Nad rzeką udało mu się wypatrzyć (tak jak mu się
wówczas zdawało) lisa odbywającego przemianę. Zdecydował się podejść bliżej i
przerwać mu. Zanim jednak tam doszedł drogę zaszła mu Sayo- dziewczyna z
sąsiedniej wioski, dobrze zresztą mu znana. Poprosiła go aby odprowadził ją do
domu, na co młodziana przystał wierząc że jest ona lisem w ludzkie postaci i że
uda się mu ją zdemaskować. Gdy byli w jej rodzinnym domu Toku oznajmił rodzicom
dziewczyny, że jest ona lisem i próbował zmusić ją do przemiany. W trakcie
jednej z prób dowiedzenia prawdy zabił ją, przez co naraził się na gniew
rodziców. Niewiele by brakowało, a tragicznie zakończył by swoje życie gdyby nie
pomoc pewnego wędrownego mnicha. Obiecał młodemu Drwalowi, że go uratuje, pod
warunkiem, że zostanie mnichem, tak jak on. Toku zgodził się i poddał się
rytuałowi inicjacji- ogolenia głowy. Gdy został ogolony do cna rozległ się
gromki śmiech. Wszyscy: mnich, martwa Sayo, jej rodzice zniknęli.
Toku pojął, że wszyscy oni byli lisami, a on został przez nich oszukany i upokorzony. Ta historia idealnie ilustruje figlarną naturę lisa w japońskich opowieściach.
Toku pojął, że wszyscy oni byli lisami, a on został przez nich oszukany i upokorzony. Ta historia idealnie ilustruje figlarną naturę lisa w japońskich opowieściach.
Lisy były zarówno (jak to nazywamy) dobre i złe. A dowody o tych cechach ich
natury, często można odnaleźć w sztukach teatralnych wystawianych po dziś
dzień.
Jedna z nich ilustruje dobrą naturę lisa, a także ukazuje motyw wdzięczności tego stworzenia za uratowanie życia. Nosi ona tytuł „Kuzunoha” i rozgrywa się w X w. Tytułowa bohaterka lisica, pod postacią pięknej dziewczyny w dowód wdzięczności z uratowanie życia poślubia pewnego samuraja. Z ich związku przychodzi na świat syn. Mając zaledwie kilka lat chłopiec odkrywa prawdziwą naturę matki, przez co ta mus odejść, opuszczając tych ,których kocha. Najbardziej znana scena z tej sztuki to ta kiedy aktor grający (sztuka ta jest rozgrywana w pewnym typie teatru japońskiego, gdzie grają tylko mężczyźni) trzymając pędzelek w ustach pisze pożegnalny list Kuzunohy. W sztuce przewija się wiele wątków i wydarzeń i wszystko kończy się dobrze. Dosorsły syn spotyka w końcu swoją matkę, która okazuje się być duchem lasu i ofiarowuje mu dar- szkatułkę która pozwala mu rozumieć mowę zwierząt i sprawia, że zostaje on największym wróżbitą w kraju.
Jedna z nich ilustruje dobrą naturę lisa, a także ukazuje motyw wdzięczności tego stworzenia za uratowanie życia. Nosi ona tytuł „Kuzunoha” i rozgrywa się w X w. Tytułowa bohaterka lisica, pod postacią pięknej dziewczyny w dowód wdzięczności z uratowanie życia poślubia pewnego samuraja. Z ich związku przychodzi na świat syn. Mając zaledwie kilka lat chłopiec odkrywa prawdziwą naturę matki, przez co ta mus odejść, opuszczając tych ,których kocha. Najbardziej znana scena z tej sztuki to ta kiedy aktor grający (sztuka ta jest rozgrywana w pewnym typie teatru japońskiego, gdzie grają tylko mężczyźni) trzymając pędzelek w ustach pisze pożegnalny list Kuzunohy. W sztuce przewija się wiele wątków i wydarzeń i wszystko kończy się dobrze. Dosorsły syn spotyka w końcu swoją matkę, która okazuje się być duchem lasu i ofiarowuje mu dar- szkatułkę która pozwala mu rozumieć mowę zwierząt i sprawia, że zostaje on największym wróżbitą w kraju.
Inna sztuka (legenda) opowiada o Tamamo- lisica będącej uosobieniem złej natury
lisów. Jej cechą charakterystyczną jest to, iż posiada dziewięć ogonów. Była tak
zła, iż siała zniszczenie w: Indiach, Chinach, a także w Japonii. W tym kraju
jednak nie udało się dokonać dzieła zniszczenia. Choć ukrywała się pod postacią
pięknej damy dworu została zdemaskowana i musiała uciekać. Po ucieczce zmieniła
się w skałę, która sprawiała nie tylko to, że kto się na nią wspiął to ginął,
czy każde zwierzę które się do niej zbliżyło umierało, lecz także to iż
przelatujące nad nią stworzenia (ptaki i owady) padały martwe. W końcu została
pokonana.
Oprócz wymienionych przeze mnie opisów lisich zachowań można natrafić także na
inne aspekty ich magicznej mocy- czasem złowrogiej ludziom, a kiedy indziej
odwrotnie. Potrafiły na przykład zesłać na ludzi szaleństwo (zwłaszcza na
dziewczęta), ale postraszone potężną groźbą, czy innym sposobem zdejmowały z
ludzi zły urok. Niekiedy z przekonania o pochodzeniu owych opętań nazywano je
kitsume-tsuki „opętanie przez lisy”.
W kulturze japońskiej istnieje także pojecie kitsume-mochi czyli „posiadacze lisów”. Są to rodziny, które w jakiś magiczny sposób posiadły władze nad magicznymi lisami. Zwierzęta te, zazwyczaj dla postronnych niewidzialne wiernie służą swym panom. Nie są to też pojedyncze sztuki, lecz całe klany. Towarzyszą swym kitsume-mochi, wszędzie chroniąc ich, przynależny im majątek i domostwo. A jeśli ktoś narazi się ich panom, lub wyrządzi im krzywdę, lisy zsyłają na takiego człowieka obłęd lub śmierć. Choć status posiadacza lisów jest dziedziczony, to możne nim oczywiście zostać osoba postronna np.: poprzez ślub, zakup ziemi, lub zawarciu paktu z lisami. Trzeba mi też wspomnieć, że osoby takie były praktycznie wykluczone z życia społecznego i nie zbyt chętnie uznawane przez lokalną ludność.
W kulturze japońskiej istnieje także pojecie kitsume-mochi czyli „posiadacze lisów”. Są to rodziny, które w jakiś magiczny sposób posiadły władze nad magicznymi lisami. Zwierzęta te, zazwyczaj dla postronnych niewidzialne wiernie służą swym panom. Nie są to też pojedyncze sztuki, lecz całe klany. Towarzyszą swym kitsume-mochi, wszędzie chroniąc ich, przynależny im majątek i domostwo. A jeśli ktoś narazi się ich panom, lub wyrządzi im krzywdę, lisy zsyłają na takiego człowieka obłęd lub śmierć. Choć status posiadacza lisów jest dziedziczony, to możne nim oczywiście zostać osoba postronna np.: poprzez ślub, zakup ziemi, lub zawarciu paktu z lisami. Trzeba mi też wspomnieć, że osoby takie były praktycznie wykluczone z życia społecznego i nie zbyt chętnie uznawane przez lokalną ludność.
Choć wiara w owe lisy jest bardzo stara, ot jest nadal żywa w dzisiejszych czasach. Ludzie czasem nadal wierzą w kitsume-tsuki, czy kitsume-mochi. Czasem ktoś opowiada o tym jak był świadkiem przemiany lisa w człowieka, lub tzw. „lisiego wesela”. Nawet w jednym z anime (nie pamiętam tytułu) występuje motyw magicznego lisa. Artykuł wyszedł mi nieco bardziej obszerny niż planowałam i się spodziewałam, ale sami widzicie: niby takie zwykłe lisy, a proszę ile opowieści.
Miota nimi jak szatan ;3
OdpowiedzUsuńWydaje mi się, że chodzi Ci o Naruto. Kiyuubi <3
OdpowiedzUsuń